Τα 10 πιο εμπνευσμένα ποιήματα από τον Garcilaso de la Vega

Απρίλιος 20, 2024

Ο Garcilaso de la Vega είναι γνωστός ως ένας από τους σημαντικότερους ποιητές , θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους εκθέτες του λυρικού της Χρυσής Εποχής και ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς στην ιστορία.

Αυτός ο συγγραφέας και στρατιωτικός της καταγωγής του Τολέδο, πιθανώς γεννημένος το 1501 (αν και άλλοι στο συγκεκριμένο έτος της γέννησής του είναι αβέβαιο, μπορεί επίσης να γεννήθηκε το 1498) και πέθανε το 1536, είναι γνωστό ότι είναι ο πρωτοπόρος στην εισαγωγή της αναγεννησιακής ποίησης και Hendecasyllabic στίχους (έντεκα συλλαβές) στη χώρα μας, καθώς και για τη χρησιμοποίηση των έργων τους σε ένα οικείο, μουσικό και συναισθηματικά εκφραστικό τόνο που τείνει να αποφεύγει την οδύσσεια τυπική των προηγούμενων εποχών.

Παρά τη σπουδαιότητά του, το έργο αυτού του συγγραφέα ήταν σχετικά σύντομο και δεν θα δημοσιευόταν παρά χρόνια μετά το θάνατό του: αποτελείται από μια καραντίνα από sonnets, τρεις eclogues, μια επιστολή, δύο elegies και πέντε τραγούδια. Όλοι τους με μεγάλη ομορφιά και η αγάπη είναι ένα από τα κύρια θέματα. Για να μπορέσουμε να θαυμάσουμε το έργο του, σε όλο αυτό το άρθρο θα εκθέσουμε μερικά από τα καλύτερα γνωστά ποιήματα του Garcilaso de la Vega .

Σχετικό άρθρο: "Τα 15 καλύτερα σύντομα ποιήματα (από διάσημους και ανώνυμους συγγραφείς)"

Μια σύντομη επιλογή ποιημάτων από τον Garcilaso de la Vega

Εδώ προσφέρουμε μια σειρά παραδειγμάτων της ποίησης του Garcilaso de la Vega, όλου του τμήματος των σονέτων τους και επικεντρώθηκε κυρίως σε πτυχές όπως η αγάπη και η μελαγχολία. Η κύρια πηγή έμπνευσης του ήταν μάλλον τα συναισθήματά του απέναντι στην Isabel Freyre , που θα γίνει η πλατωνική αγάπη του και που έζησε το γάμο του με έναν άλλο άνθρωπο και μετά τον θάνατό του (κάτι που εξηγεί την απελπισία και τη μελαγχολία που εκφράζει μεγάλο μέρος του έργου του συγγραφέα), καθώς και τη φιλία.

1. Sonnet 1

Όταν σταματήσω να σκέφτομαι την κατάσταση μου και να δω τα βήματα που έκανα εγώ, βρίσκω, σύμφωνα με αυτό που έχασα, ότι το μεγαλύτερο κακό θα μπορούσε να έρθει?

αλλά όταν στο δρόμο ξεχάστηκε, δεν ξέρω γιατί ήρθα τόσο άσχημα. Ξέρω ότι έχω τελειώσει και έχω αισθανθεί όλο και περισσότερο να βλέπω ότι η φροντίδα μου τελείωσε μαζί μου.

Θα τελειώσω, ότι έδωσα τον εαυτό μου χωρίς τέχνη σε κάποιον που θα ξέρει πώς να με χάσει και να τελειώσει με αν θέλει και θα ξέρει ακόμα τι πρέπει να κάνει. ότι η θέλησή μου μπορεί να με σκοτώσει, το θέλημά του, το οποίο δεν είναι τόσο από την πλευρά μου, να είναι σε θέση, τι θα κάνει, αλλά να το χαλάσει;

Αυτό το πρώτο ηχηρό αναφέρεται στην παρατήρηση του παρελθόντος μας, να κοιτάξουμε πίσω και να εκτιμήσουμε τι έχει επιτευχθεί στη ζωή και από πού προέρχεται, καθώς και τη θλίψη που δημιουργείται από μια αγάπη που δεν ανταποκρίνεται .

Ίσως σας ενδιαφέρει: "23 ποιήματα από τον Pablo Neruda που θα σας συναρπάσουν"

2. Sonnet V

Γραπτή στην ψυχή μου είναι η χειρονομία σου και πόσα γράφω από εσάς επιθυμώ. το έγραψες μόνο, το διάβασα τόσο μόνο, ότι ακόμη και από εσάς κρατώ σε αυτό.

Σε αυτό είμαι και θα βάλω πάντα. ότι αν και δεν ταιριάζει σε μένα πόσο μέσα σου βλέπω, τόσο καλό που δεν καταλαβαίνω πιστεύω, παίρνοντας ήδη την πίστη από τον προϋπολογισμό.

Δεν γεννήθηκα παρά για να αγαπήσω. η ψυχή μου σας έκοψε στο μέτρο σας. από τη συνήθεια της ψυχής σ 'αγαπώ.

Όταν ομολογήσω ότι πρέπει. για σένα γεννήθηκα, γιατί έχω ζωή, γιατί πρέπει να πεθάνεις και για σένα θα πεθάνω.

Αυτό το πέμπτο ηχηρό από τον Garcilaso μας εκφράζει τα συναισθήματα και τα συναισθήματά σας όταν βλέπετε το πρόσωπο που αγαπάτε , την ενέργεια και την επιθυμία να είναι μαζί της που την δημιουργεί και τη μνήμη της κάθε μιας από τις χειρονομίες της.

3. Sonnet XXVI

Το θεμέλιο που κράτησε η κουρασμένη μου ζωή βρισκόταν στο έδαφος. Πόσο καλό τελειώνει σε μια μόνο μέρα! Ω, πόσες ελπίδες έχει ο άνεμος;

Ω, πόσο άσχημη είναι η σκέψη μου όταν ασχολείται με το καλό του πράγματος μου! Για την ελπίδα μου, καθώς και για χάσιμο, χίλιες φορές το θρήνο μου με τιμωρεί.

Τις περισσότερες φορές παραδίδω, ο άλλος αντισταθμίζω με τέτοια μανία, με μια νέα δύναμη, ότι ένα βουνό που βγήκε στην κορυφή θα σπάσει.

Αυτή είναι η επιθυμία που με οδηγεί, να θέλω να δω μια μέρα ποιος θα ήταν καλύτερο ποτέ να μην είχε δει.

Σε αυτό το ηχηρό παρατηρούμε τον πόνο που προκαλείται από μια αγάπη που δεν υπήρξε και δεν μπορεί να ξαναγίνει, καθώς και τα βάσανα που δημιουργεί ο συγγραφέας στο θάνατο της πλατωνικής του αγάπης, Ισαβέλ Φρέιρε.

4. Sonnet XXXVIII

Είμαι ακόμα σε δάκρυα που λούζονται, πάντα σπάζοντας τον αέρα με στεναγμούς, και με πονάει περισσότερο για να μην τολμήσω να σας πω ότι έχω φτάσει σε σας σε μια τέτοια κατάσταση?

που με βλέπεις είμαι και τι περπάτησα κατά μήκος του στενού μονοπατιού που σε ακολουθώ, αν θέλω να επιστρέψω για να φύγω, λιποθύρωσα, βλέποντας αυτό που έμεινα πίσω.

και αν θέλω να σκαρφαλώσω στην ψηλή σύνοδο κορυφής, σε κάθε βήμα με ωριμάζουν με τρόπο θλιβερά παραδείγματα εκείνων που έχουν πέσει? πάνω απ 'όλα, απουσιάζω ήδη τη φωτιά της ελπίδας, με την οποία περνούσα τη σκοτεινή περιοχή της ξεχασίας σου.

Σε αυτό το ποίημα, ο Γκαρτσιλάσο μιλάει ένα πρόβλημα που συνεχίζεται σε πολλούς ανθρώπους σήμερα: ο αγώνας μεταξύ της αγάπης και της θέλησης να σταματήσουμε να αγαπάμε κάποιον που δεν μας ανήκει.

5. Sonnet XXVIII

Boscan, είστε εκδικημένοι, με τη μείωση μου, από την προηγούμενη αυστηρότητα μου και την σκληρότητα μου με την οποία φημολογείτε την τρυφερότητα της μαλακής σας καρδιάς που χρησιμοποιείται.

Η Αγορά μου με τιμωρούσε κάθε μέρα για μια τέτοια άγνοια και μια τέτοια αμηχανία: αλλά είναι εγκαίρως που από την κακή μου θα μπορούσα να τρέξω και να τιμωθώ πολύ καλά.

Γνωρίζετε ότι στην τέλεια ηλικία μου και οπλισμένοι, με τα μάτια μου ανοιχτά έχω παραδοθεί στο παιδί που γνωρίζετε, τυφλό και γυμνό.

Από μια τόσο όμορφη φωτιά που καταναλώνεται δεν ήταν ποτέ μια καρδιά: αν το ρωτήσω, είμαι το υπόλοιπο, στο υπόλοιπο είμαι χαζός.

Σε αυτό το ποίημα ο συγγραφέας αναφέρεται στο γεγονός ότι έχει κατηγορήσει έναν φίλο κάτι που κάνει ο ίδιος συγγραφέας τώρα: παρασυρθείτε από το πάθος και την αγάπη προς κάποιον.

6. Sonnet XXIX

Η θάλασσα πέρασε τον Leandro τον πνευματώδη, σε αγάπη φωτιά όλοι καίγοντας, τεντωμένο τον άνεμο, και έτρεχε το νερό με θυμωμένη ώθηση.

Τραυματίστηκε από τη σκληρή δουλειά, αντίθετα από τα κύματα που δεν ήταν σε θέση να, και περισσότερο από το καλό που έχασε εκεί πεθαίνει παρά από τη δική του ταραγμένη ζωή, όπως θα μπορούσε », ενίσχυσε την κουρασμένη φωνή του

και με τα κύματα μίλησε με αυτόν τον τρόπο, αλλά ποτέ δεν ακούστηκε η φωνή του: "Κύματα, μη με συγχωρείτε και πεθαίνετε, επιτρέψτε μου να φτάσω εκεί, και η μανία σας έστρεψε αυτό στη ζωή μου".

Ο συγγραφέας αναφέρεται στον ελληνικό μύθο του Leandro και του Hero , στην οποία δύο νέοι εραστές που έζησαν ο καθένας από την πλευρά του στενού του Dardanelles ή του Hellespont και χωρίστηκαν από την αντιπολίτευση των οικογενειών τους συναντήθηκαν κάθε βράδυ αφήνοντας τον Ήρωα να ανάβει στον πύργο όπου ζούσε έτσι ώστε ο Leandro να μπορούσε να περάσει Κολύμνω το στενό για να είμαι μαζί. Μια νύχτα ο αέρας έσκαψε το φως που καθοδηγούσε τον Leandro, χάνοντας τον εαυτό του και πνιγώντας τον εαυτό του και αυτοκτονώντας στην εκμάθηση του τέλους του αγαπημένου του.

7. Sonnet XXXI

Μέσα στην ψυχή μου γεννήθηκε από εμένα μια γλυκιά αγάπη, και το συναίσθημα που τόσο εγκεκριμένο ήταν η γέννησή του ως ενός μόνο επιθυμητού γιου.

αλλά αφού γεννήθηκε, έχει εξολοθρεύσει εντελώς την αγαπημένη σκέψη. σε σκληρή αυστηρότητα και με μεγάλη ταλαιπωρία έχουν επιστρέψει οι πρώτες απολαύσεις.

Ω ακριβά εγγονός, ο οποίος δίνει ζωή στον πατέρα και σκοτώνει το νερό, γιατί μεγαλώνεις τόσο δυσαρεστημένοι με αυτό που γεννήσατε;

Φωτεινό φόβο, ποιος μοιάζεις; Ακόμα και η ιπίδα, η δική σου άγρια μητέρα, φοβάται να δει το τέρας που έχει γεννήσει.

Ο Γκαρτσιλάσο μιλάει για ζήλια εδώ , και πώς μπορούν να μεταμορφώσουν και να καταστρέψουν την ίδια την αγάπη που επέτρεψε τη γέννησή τους.

8. Sonnet XXIII

Όπως και το τριαντάφυλλο και το κρίνο εμφανίζεται το χρώμα στη χειρονομία σας, και ότι το βλέμμα σας είναι έντονο, ειλικρινές, με καθαρό φως γαλήνια φλόγα.

και ενώ η τρίχα, η οποία στο φλέβα του χρυσού επελέγη, με μια γρήγορη πτήση μέσα από τον όμορφο λευκό λαιμό, όρθια, ο άνεμος κινείται, διασκορπίζεται και μπερδεύει:

Πάρτε από την χαρούμενη πηγή σας τα γλυκά φρούτα πριν ο θυμωμένος καιρός καλύψει την όμορφη κορυφή με το χιόνι.

Το τριαντάφυλλο θα μαλακώσει τον παγωμένο άνεμο, όλα θα αλλάξουν την ελαφριά ηλικία για να μην κινούνται στη συνήθεια τους.

Η ποίηση που αντανακλά εδώ μας λέει για την ομορφιά της νεολαίας, καθώς μας προτρέπει να αδράξουμε τη στιγμή πριν περάσει ο χρόνος και αυτή η νεολαία καταλήγει να εξαφανιστεί .

9. Sonnet IV

Για λίγο καιρό η ελπίδα μου μεγαλώνει, πιο κουρασμένη από το να ανέβει, πέφτει και πάλι, αφήνει, στο κακό μου το πτυχίο, να ελευθερώσω τον τόπο της δυσπιστίας.

Ποιος θα υποστεί μια τόσο σκληρή αλλαγή από το καλό στο κακό; Ω κουρασμένη καρδιά, προσπαθήστε στη δυστυχία του κράτους σας, ότι μετά την τύχη υπάρχει συνήθως bonanza!

Θα αναλάβω με τη δύναμη των όπλων να σπάσει έναν λόφο που άλλος δεν σπάσει, χίλιες πολύ παχιές δυσκολίες.

ο θάνατος, η φυλάκιση δεν μπορεί, ούτε η εγκυμοσύνη, να ξεφύγουμε από το να πάμε να σε δούμε όπως θέλεις, το γυμνό πνεύμα ή ο άνθρωπος στη σάρκα και το αίμα.

Αυτός ο ήχος είναι ένας από τους λίγους στους οποίους δεν υπάρχει αναφορά στην εικόνα του αγαπημένου. Σε αυτή την περίπτωση Garcilaso μας λέει για τη διαμονή του στη φυλακή, στην Τολόσα , αφού παρακολούθησαν τον γάμο του ανιψιού. Αυτός ο γάμος δεν είχε την άδεια του αυτοκράτορα Κάρλος Α, στέλνοντας αυτόν τον να φυλακίσει τον ποιητή και τον στρατιωτικό.

10. Sonnet VIII

Από εκείνο το καλό και εξαιρετικό θέαμα έρχονται ζωντανά και λαμπερά πνεύματα, και που λαμβάνονται από τα μάτια μου, με μεταφέρουν στο σημείο όπου το κακό αισθάνεται.

Εισέλθετε στο δρόμο εύκολα, με το δικό μου, έτσι κινούμενη θερμότητα, βγήκε από μένα ως χαμένη, που ονομάζεται εκείνο το καλό που είναι παρόν.

Απουσία, στη μνήμη το φαντάζομαι. τα πνεύματά μου, νομίζοντας ότι το βλέπουν, κινούνται και φως χωρίς μέτρο.

αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο εύκολο, ότι τους έρχονται να λιώσουν, ξεσπάσουν, δεν υπάρχει διέξοδος.

Σε αυτό το ηχηρό παρουσιάζεται μια κατάσταση στην οποία ο συγγραφέας και ο αγαπημένος κοιτάζουν ο ένας τον άλλο στο μάτι, καθιερώνοντας πράξη βαθιάς και πνευματικής επικοινωνίας . Παρατηρούμε τις αισθήσεις που δημιουργούνται από την εμφάνιση του αγαπημένου προσώπου, καθώς και την μελαγχολία που προκαλεί τη μνήμη του.